Zondag 1 juni. St Ives

We waren op tijd op want er moest van alles worden gedaan voordat we verder konden trekken. Niet in de laatste plaats uitgebreid boodschappen doen, want na zo’n twee weken op pad te zijn geweest waren de voorraden danig geslonken.
Al met al komen we toch nog vroeg in de middag aan in St Ives, dat ligt aan de westkust van Cornwall, het is nog net niet het meest westelijk gelegen stadje van Engeland. St Ives is een oud vissersplaatsje, niet helemaal onontdekt gezien de 5 campings hier in de buurt. Op een ervan aangekomen, blijkt er maar één plekje te zijn voor de door ons gewenste 2 dagen. Dat vinden we geen probleem, meer dan één plekje hebben we immers niet nodig. Het is wel het plekje met een prachtig uitzicht over de baai en het stadje.
De zon straalt, daar moet je hier onmiddellijk gebruik van maken hebben we inmiddels wel geleerd, dus lopen we direct naar het stadje. Op weg komen we langs drie parkeerplaatsen, de grootste heeft 1000 plaatsen (ja duizend!), inderdaad niet onontdekt. We zijn dan ook niet de enige die langs de haven en door de oude straatjes lopen, maar op zich valt het mee. Opmerkelijk is dat je in Engeland vrijwel geen buitenlandse toeristen aantreft. En als je dan die spierwitte Engelsen boven op elkaar op het kleine strandje ziet zitten heeft dat zelfs iets vertederends. Het stadje heeft vele galerieën, dat komt mede doordat in dit deel van het land al zeker honderd jaar kunstenaars neerstrijken om het bijzondere landschap en het mooie licht te vereeuwigen en, natuurlijk om in het warmste deel van het land te wonen. Hoe mooi het kan zijn maakten we ’s avonds zelf mee. De zonsondergang over de rotsen en de baai was magnifiek, het was muisstil op het zacht breken van de golven na. Samen zaten we er op een rotspunt niet ver van de camping van te genieten.