Zondag 15 juni. Alweer de laatste dag.

Het was vandaag onze laatste dag van deze trip. Al een tijdje geleden boekten we de boot Harwich-Hoek van Holland op de 16e. Als laatste hadden we (opnieuw) een rondrit gepland, nu door Anglia. Helaas was zo’n rondrit opnieuw geen groot succes. Ondanks dat we in onze camper relatief gezien best hoog zitten, ontgaat het landschap je te vaak door de hoge muren en heggen. De foto geeft daar een typisch voorbeeld van. Samenvattend, we hebben de hele dag gereden maar weinig gezien. We zitten nu een paar minuten van Harwich op een camping aan zee. Het weer begint er donker en dreigend uit te zien, het is kennelijk tijd om te maken dat je wegkomt.
Onze eerste reis in Engeland zit er op. Wat zijn zoal de gedachten die als eerste bij je opkomen? Het links rijden is op zich geen enkel probleem, ook niet met het stuur aan de verkeerde kant. De wegen zijn echter vaak erg smal, maar daar staat tegenover dat de Engelsen echt “heren en dames” in het verkeer zijn. Ze stoppen direct om je doorgang te verlenen, rijden desnoods een stuk achteruit en zo te zien zonder enige ergernis.
Mijn ervaringen met Engelsen gedurende mijn jongere jaren in het buitenland en tijdens mijn werk waren niet altijd even opwekkend. Ik moet zonder enige kwalificatie zeggen dat vrijwel iedereen die wij tijdens deze tour zijn tegengekomen buitengewoon aardig en behulpzaam was. Ik heb mijn idee over “de” Engelsman echt bij moeten stellen. En dan als laatste het land, waarbij nadrukkelijk moet worden aangetekend dat we alleen Zuid-Engeland hebben gehad. Opvallend is vooral de kleinschaligheid. Kleine plaatsjes, kleine winkeltjes, kleine weilandjes, smalle weggetjes. En veel echt verbazingwekkend kleine huisjes, maar vrijwel altijd perfect onderhouden. En echte hoogbouw? Niet gezien. Het land is overal in cultuur gebracht, wildernis hebben we weinig gezien. Maar mooi is het vaak wel, zeker ook de kusten. Per saldo is het een eerste kennismaking geweest die smaakt naar meer, zo niet veel meer.

Zaterdag 14 juni. Mooooooi….

Het was een machtige dag, maar wel vooral voor mij. Vandaag gingen we naar het Imperial War Museum in Duxford, dat vooral aan de luchtvaart is gewijd. Hier vind je honderden - vooral militaire - vliegtuigen, van heel oud tot relatief nieuw. Geweldig goed gedocumenteerde overzichten over het ontstaan van de (militaire) vliegtuigbouw, de ontwikkeling van het vliegtuig als belangrijk oorlogsinstrument, enz., enz. De beslissende Battle of Britain, de Golfoorlog, maar vooral veel vliegtuigen. Het is indrukwekkend te zien hoe verschrikkelijk groot veel vliegtuigen zijn. De B52 bommenwerper is echt gigantisch, het snelste (spionage)vliegtuig tot nu toe, de Blackbird geweldig lang, maar ook de werkpaarden uit WW2 waren al joekels. Echt indrukwekkend. Het is een geweldig groot complex, met 7 hangaars vol spullen. We zijn er zes uur geweest, maar hebben er lang niet alles van kunnen zien. Echter, verreweg het mooiste van vandaag was mijn vlucht met een open Tiger Moth uit de 2e wereld oorlog. Een cabrio is al leuk, maar dit is echt geweldig. En dan mocht je na het opstijgen nog zelf vliegen ook! Volgens de piloot had ik talent, maar dat zegt hij ongetwijfeld tegen elke klant. Business is business nietwaar. Maar mooi was het wel! Zelden zijn 30 minuten zo snel “omgevlogen’.

Vrijdag 13 juni. Cambridge

Opnieuw de scooter uit het hok gehaald om naar Cambridge te rijden. Dat bevalt uitstekend.
Het centrum van Cambridge blijkt veel kleiner te zijn dan dat van Oxford, maar ook veel vriendelijker. Mooie gebouwen en, dat hebben we nog niet veel gezien, ook mooie winkels. Ook hier veel Colleges, het bekendste is King’s College, opgericht in 1441. Het oudste stamt uit 1286! Eeuwen wijsheid kijken op je neer! Op de foto staat een deel van St. John’s College. We hebben het gehele centrum doorkruist en Cambridge een beetje in ons hart gesloten. Echt een aanrader. Het was alleen jammer dat het examentijd is, waardoor je bij geen enkel college naar binnen mocht. Helaas. Het weer was dreigend, maar het bleef droog.

Donderdag 12 juni. Naar Cambridge.

Tja, als je in Oxford bent geweest kun je Cambridge natuurlijk niet overslaan. Onderweg wilden we naar de Garden of the Rose. Dit zou één van de mooiste rozentuinen van het land zijn. Nu, als je naar de kaart en de routeplanner kijkt zijn we er links langs gereden, rechts langsgereden, boven en onderlangs gegaan maar nergens hebben we een bord of wat dan ook kunnen vinden dat naar die tuin verwees. Inmiddels zijn we eraan gewend dat de wegbewijzering hier wat anders geregeld is als elders (de grootste grap is mensen al 20 kilometer voor aankomst met borden op de goede weg te helpen, dat vol te houden tot je nog 5 kilometer of zo te gaan hebt en dan….. zoek je het mooi maar zelf uit). Deze keer was er niets maar dan ook niets te vinden. Onze belangstelling koelde niet alleen door het vruchteloos zoeken maar ook door het samenpakken van uiterst donkere wolken snel af, dus zijn we maar doorgereden naar de camping bij Cambridge. Afhankelijk van het weer gaan we morgen de stad in of hier niet zo ver vandaag een luchtvaartmuseum bezoeken.

Woensdag 11 juni. Rondje Thames.

We gingen wat later dan normaal van start, het weer moest nog even de gelegenheid krijgen om een beetje op te klaren en dat deed het zowaar ook. Zoals gisteren gemeld wilden we vandaag met de scooter een eind langs de Thames rijden. Het is een in de gids aanbevolen route en met de scooter kan je gemakkelijker op leuke plekjes stoppen, was het plan. Nu, daar kwam bitter weinig van terecht. De foto is zo ongeveer de enige keer dat we deze - ongetwijfeld mooie – rivier gezien hebben. We reden op steeds breder en drukker wordende wegen, langs huizen, dorpen en steden. Het werd maar al te duidelijk dat we in de buurt van Londen aan het komen waren. We zijn gestopt en omgedraaid bij Windsor Castle. We hebben daar nog even gewacht om te bezien of de koningin ons voor de lunch zou uitnodigen, maar ho maar! Toen zelf maar een hapje gegeten in – opnieuw – een eeuwenoude kroeg (steeds toch wel apart) en hebben het kasteel het kasteel gelaten. Per slot hadden we gisteren ook al vier uur in een vergelijkbaar gebouw doorgebracht om nu ook nog de Koninklijke familie met onze entreegelden te spekken… We zijn weer veilig terug gekomen, morgen richting Cambridge.

Dinsdag 10 juni. Blenheim Palace.

Vandaag stond Blenheim Palace op het programma, niet al te ver van Oxford.
Het 8 miljoen vierkante meter grote landgoed ”Woodstock Manor” is in 1704 door Koningin Anne aan John Churchill geschonken als dank voor zijn overwinning op de tot dan toe onoverwinnelijke Fransen in de Spaanse Successie Oorlog. Daarnaast mocht hij er een paleis op bouwen en maakte zij hem tevens tot de eerste Hertog van Marlborough.
Nu, een paleis hebben ze ervan weten te maken. Het is echt indrukwekkend, zowel van buiten als van binnen. Op het zeer uitgestrekte landgoed vind je prachtige tuinen, binnen de meest overweldigende zalen met indrukwekkende schilderijen, wandkleden en meubilair. Niet alleen John Churchill bleek een uitstekend leider te zijn, dat gold ook voor een verre nazaat van hem; Winston Churchill die in dit Paleis werd geboren in 1874. We hebben er vier uur doorgebracht, ze waren zo om. Via, via zijn we daarna verder gereden naar Henley on Thames, bekend van de meest beroemde jaarlijkse roeiregatta ter wereld. Morgen willen we proberen een scootertocht te maken langs de Thames.

Maandag 9 juni. Oxford.

Via de voor de deur liggende Park and Ride waren we snel midden in de stad. Eerst hebben we een uitgebreide rondrit gemaakt om een goed idee te krijgen van deze stad. Het is de oudste universiteitstad van Engeland, volgens de ingewijden werd hier al voor 1200 door Franse geleerden onderricht gegeven. Het oudste College stamt van 1264, daar zijn er over de jaren heen vele tientallen bij gekomen. De gebouwen van deze Colleges zijn vaak bijzonder mooi en indrukwekkend. Zeker als je weet dat er vaak maar een beperkt aantal studenten aan verbonden waren. Er is ook een van de grootste bibliotheken van het land en een fors aantal kerken. Sommige Colleges hebben zelfs hun eigen kerk! Het ronde gebouw op de foto is een onderdeel van de bibliotheek, het gebouw rechts ervan het All Souls College. Oxford is een ook leuke stad doordat er veel jongeren rondlopen. Mede door het geweldige weer was het echt gezellig druk in de stad. Ons laatste bezoek was aan het beroemde Christ Church College, hofleverancier van eerste ministers van dit land. Al met al een interessante, mooie en gezellige stad.

Zondag 8 juni. Via, via naar Oxford.

De eerste stop was bij een lokale grote supermarkt want zo hier en daar was de bodem van de voorraad in zicht. We waren er om 10.25, bleek hij op zondag pas om 11.00 open te gaan! Nu, dan maar eerst koffie drinken he? Hoewel, toch wel gek dat er al zoveel vrouwen met karren voor de gesloten deuren staan? Nu, voordat we uitgedacht waren gingen de deuren open en stormde iedereen naar binnen. Wij dus ook. Wat blijkt, de supermarkt mag officieel pas om 11 uur open, dus gaan dan de kassa’s pas werken en alle lichten aan. Maar kennelijk mag het personeel al eerder naar binnen, en als er dan ook een klant naar binnen slipt… so be itJ
Na de supermarkt op naar Stourhead, een heel bekende tuin. Ja, weer een tuin, per slot kan je niet alle tuinen afschrijven vanwege één slecht ervaring. Het koste wel wat tijd en moeite om er te komen, en toen we er waren sprong ons de schrik om het hart. We konden niet terecht op het parkeerterrein; vol. We konden niet terecht op het overflow parkeerterrein; vol. We eindigden op het overflow overflow weiland waar ook al honderden auto’s stonden. Tja, het is heel mooi weer en weekend, en dan blijft de Engelsman niet thuis. Dat viel gisteren in Bath al op waar je over de hoofden kon lopen, en dit was opnieuw een bewijs. Gelukkig was deze tuin in werkelijkheid een in een vallei gelegen groot landgoed met een prachtig centraal gelegen meer, waar we een wandeling van ruim een uur omheen maakten. Het is een klassieke Engelse landschapstuin. De bijzondere bomen hier zijn al honderden jaren geleden geplant en geweldig groot, de aangelegde grotten, tempels e.d. apart. Per saldo zeer de moeite waard en door de omvang van het park viel het met de drukte zowaar nog mee ook.
Daarna; Stonehenge, een van de bekendste prehistorische monumenten te wereld. En om met de conclusie te beginnen, het is een bijzondere plaats en een bijzonder monument. Al vanaf 5000 BC zijn ze hier aan het bouwen geweest, vanaf 2500 BC met de nu overgebleven stenen. Het blijft een raadsel hoe ze deze tonnen wegende stenen over geweldige afstanden verplaatst en ze daarna overeind hebben gekregen, maar je krijgt er bijna kippenvel van. Echt indrukwekkend. Ook hier druk, maar op zich viel het mee. Vrijwel geen Engelsman te bekennen (kom nou, daar ben ik al zovaak geweest…), maar wel de bussen vol Japanners en Duitsers. Maar met een af en toe een beetje dringen heb je nergens last van tijdens je rondje om het monument.
Voor de foto van de dag kozen we voor Stonehenge, maar bijna hadden we anders besloten. Want, we beleefden vandaag een unicum… het weer was zo mooi dat we vanavond voor de camper buiten hebben gegeten. Dat is ons nog niet eerder gelukt (inclusief Nieuw Zeeland in de zomer!). We staan nu op een camping bij Oxford, morgen gaan we geleerd doen.

Zaterdag 7 juni. Bath

Het beloofde een mooie dag te worden dus besloten we sportief te doen, we gingen van de camping naar de stad lopen. Ongeveer 5 ½ kilometer, moet te doen zijn. Bath is een al heel lang bewoonde plek, vooral omdat hier een van de weinige heetwaterbronnen in de UK is. Dat hadden de Romeinen met hun badcultuur snel in de smiezen dus in de jaren 60 tot 300 NC is hier een hele stad ontstaan met een groot badhuis, tempels, enz . Een deel van het badhuis is de vorige eeuw weer opgegraven. Het grote bad (op de foto) is er onderdeel van. Het geheel is het grootste bewaard is gebleven complex dat gevoed werd door natuurlijke warmwaterbronnen. Ondanks dat een groot deel van het oude complex onder nieuwe gebouwen terecht was gekomen heeft men het toch weer bloot kunnen leggen, erg indrukwekkend om te zien.
Na het vertrek van de Romeinen is de stad deels vervallen en ingedut, maar eind 1700, begin 1800 heeft Bath een nieuwe opleving gehad. Opnieuw gebaseerd op de geneeskrachtige werking van haar bron. In relatief korte tijd is er toen veel gebouwd in een eenduidige Georgian stijl, hetgeen ook echt de moeite waard is om te zien. Kortom, oud Bath zowel als relatief nieuw Bath was ons bezoek meer dan waard. Van weeromstuit zijn we ook weer naar de camping teruggelopen. En dat terwijl de bus naar de camping bij de uitvalsweg klaarstond!
Morgen via een grote omweg naar Oxford.

Vrijdag 6 juni. Mooie tocht vandaag.

Het eerste deel van de tocht vandaag leidde door het Exmoor NP, waar we de kustweg volgden. Het was echt een hele mooie route, met aan de ene kant schitterende kliffen en uitzichten over de zee en aan de andere glooiende heuvels en oude tot zeer oude vissersdorpjes. Wel smalle weggetjes, op een gegeven moment zelfs zo smal dat we de spiegels in moesten klappen en Cora voor de camper uitlopend instructies gaf. Hellingen tot 25 procent, maar opnieuw zijn we er gekomen!Daarna de tocht door Cheddar Gorge (inderdaad van de kaas). Nu, dat was een regelrechte deceptie. Torenhoge rotswanden tot wel 120 meter hoog, een smalle bochtige weg, bla, bla, enz. De werkelijkheid was een rotswandje waar de eerste de beste Alp zich voor zou schamen, de weg zelf was de beste waarover we tot op dat moment gereden hadden en de echte Gorge was hoogstens een kilometer lang. Maar, toeristen te over!
Vervolgens op naar Wells, een oud stadje dat al eeuwen op de kaart staat. Onder anderen bekend om zijn kathedraal, het bisschoppelijk paleis en een van de oudste geheel in takt gebleven straatjes van Europa. Dit nu, vonden we zonder meer wel weer heel bijzonder. De kathedraal is al van 1200, maar zo slank, open en licht als wij uit die tijd eigenlijk nog nooit hebben gezien. Het paleis was eigenlijk een kasteel, kennelijk hadden de geestelijken uit die tijd de nodige bescherming nodig. Maar vooral het straatje uit de 14e eeuw was heel apart. Daarom is het de foto van de dag geworden.

Donderdag 5 juni. Plannen maken is een ding, uitvoeren….

Uitvoeren van plannen is in Engeland nogal afhankelijk van het weer en dat was vandaag niet met ons. Tegen de tijd dat we met de wandeling zouden beginnen trok er een dichte mist het land binnen vanuit zee. Nu was het doel om langs de rotskust te lopen en alle vergezichten te bewonderen, maar dat ging bij een dergelijk weer natuurlijk niet op. Omdat je jeook niet kan oriënteren in deze wel heel dichte mist besloten we nog maar een tijdje te wachten. Het waaide ook nog eens erg hard, wie weet zou de mist worden verdreven. Nu, dat gebeurde wel, maar pas om 5 uur ’s middags, ver voorbij de tijd dat we nog aan de wandeling konden beginnen. De wandeling ging vandaag dus letterlijk de… . Inderdaad!
Morgen gaan we hoe dan ook verder, richting Bath.

Woensdag 4 juni. Terug naar Devon.

Vandaag hadden we een hele rit voor de boeg. Bijna 200 kilometer en dat bleek ook vandaag best weer tijd te vergen. Ondanks dat het een doorgaande weg is, kwamen we vele tientallen rotondes en stoplichten tegen en vaak zulke smalle stukken dat er maar een auto tegelijk door kon. Dat schiet niet op. Gelukkig hadden we ongeveer halverwege een onderbreking in de vorm van het kasteel van Tintagel. Moet je volgens de boeken gezien hebben, en dat bleek ook wel toen we in de buurt van het dorpje kwamen, de ene parkeerplaats werd afgewisseld door de volgende. Inmiddels wat wijzer geworden in “The English way” reden we lang door en belanden we op een laatste grote parkeerplaats waar o.a. al 6 bussen geparkeerd stonden. Nu heeft dit kasteel een vage rol gespeeld in één van de mythes rondom King Arthur en dat is alles wat nodig is om horden mensen op de been te krijgen. Voor het eerst zagen we vele Duitse en Franse toeristen om … een kasteelruïne van niks te zien. Het plekje was heel bijzonder zo op een uitstekende rots in zee en het uitzicht ook, maar op een paar vervallen muren na was er niets te zien. En ze hebben zulke mooie kastelen! Gelukkig vonden we een echt klassieke pub die heerlijke crabsandwiches had, dat maakte veel goed.
De camping van vanavond ligt dicht bij het startpunt van de voor morgen gepande wandeling. Het is een megacamping. Wij staan op een veld waar 50 campers kunnen staan, op ons eentje. De camping van gisteren was overvol, hier is geen kip. Beide campings vlak aan zee en een leuk dorpje? We hebben kennelijk nog veel meer te leren over “The English way”.

Dinsdag 3 juni . Opnieuw Penwith

Vanochtend werden we met stralend weer wakker. Een te mooie dag om je te verplaatsen en aangezien er best nog wat dingen waren die we eigenlijk hadden willen zien hebben we hier nog een dagje bijgeboekt. De gisteravond opgeborgen scooter weer uitgeladen en op pad. Eerst naar Chysauster, overblijfselen van een dorpje van bijna 2000 jaar geleden. Het dorpje bestaat uit wel 9 huizen, maar wel met heel dikke muren. Elk huis heeft een soort woonkamer, wat bergruimtes en een grote binnenplaats voor de dieren.
Dan naar de Greevor Tin Mine. Cornwall is van oudsher een belangrijke vindplaats van ertsen en werd later een belangrijk mijnbouwgebied. Om het sterke brons te maken heb je koper en tin nodig en vooral van dit laatste zijn de voorraden beperkt. Zo niet in Cornwall, het tin dat hier vandaan kwam werd al door de Romeinen door heel Europa verhandeld. Ooit waren hier 40 tinmijnen actief, waaronder de Greevor Tinmijn. Dit was een van de laatste die gesloten werd (1990). Veel van deze mijnen lagen vlak aan de kust en hadden gangen die tot ver onder de zee doorliepen. Van deze mijn en vooral ook de bijbehorende fabrieken om van het erts ook echt tin te maken is veel bewaard gebleven, hetgeen nu tot een soort museum wordt omgevormd. Erg interessant om te bezoeken, niet in de laatste plaats omdat je zelf ook een tochtje door de gangen van een oude tinmijn kan maken. Wel helm op en jassen aan!
Wat je van een bezoek zeker overhoud is het gevoel dat je beslist geen mijnwerker had willen zijn! We brengen er per saldo vele uren door. Op de terugweg zijn we nog even gestopt bij een mooi uitzichtpunt langs de ruwe kust en een oud kerkje. Het was een mooie dag.

Maandag 2 juni. Penwith.

Vandaag zijn we met de scooter Penwith rondgereden. Penwith is het meest Zuid-Westelijke deel van Cornwall en daarmee Engeland. Het weer had (opnieuw) beter gekund, we werden in de dichte mist wakker. Deze is in de loop van de dag wel wat opgeklaard, maar de zon kwam pas om 7 uur ’s avonds tevoorschijn.
We gingen met de scooter omdat we zagen aankomen dat we op veel plekjes waar we naar toe wilden gaan met de camper niet zouden kunnen stoppen, laat staan parkeren. Dat klopte, vooral bij de overblijfselen van oude Keltische culturen. Het is bijzonder de verschillende constructies te zien die, omdat ze van keihard lokaal graniet gemaakt zijn, heel goed bewaard zijn gebleven. Op elkaar gestapelde stenen, cirkels (foto), stenen met grote ronde gaten erin, tafels, er is voor ieder wat wils. Helaas is vrijwel nooit bekend waarvoor het ooit bedoeld is, maar dat mag de pret niet drukken. Het geheel krijgt nog een andere dimensie wanneer je bedenkt dat de Egyptenaren in die tijd al de eerste piramides en grote tempels bouwden.
Naast de Keltische overblijfselen hebben we ook onze eerste Engelse tuin bezocht (moet je natuurlijk gedaan hebben nietwaar) maar dat viel eigenlijk wat tegen. Hij was groot, maar veel bloeide er niet (meer) en het onderhoud had beter gekund. Wie weet is een volgende beter. Als laatste hebben we Land’s End aangedaan, het uiterste ZW puntje van Engeland. Inmiddels waren we al vele uren op pad en werd het steeds kouder. Nog een goed uur voordat we thuis waren, blij om weer in de warme camper te kruipen.

Zondag 1 juni. St Ives

We waren op tijd op want er moest van alles worden gedaan voordat we verder konden trekken. Niet in de laatste plaats uitgebreid boodschappen doen, want na zo’n twee weken op pad te zijn geweest waren de voorraden danig geslonken.
Al met al komen we toch nog vroeg in de middag aan in St Ives, dat ligt aan de westkust van Cornwall, het is nog net niet het meest westelijk gelegen stadje van Engeland. St Ives is een oud vissersplaatsje, niet helemaal onontdekt gezien de 5 campings hier in de buurt. Op een ervan aangekomen, blijkt er maar één plekje te zijn voor de door ons gewenste 2 dagen. Dat vinden we geen probleem, meer dan één plekje hebben we immers niet nodig. Het is wel het plekje met een prachtig uitzicht over de baai en het stadje.
De zon straalt, daar moet je hier onmiddellijk gebruik van maken hebben we inmiddels wel geleerd, dus lopen we direct naar het stadje. Op weg komen we langs drie parkeerplaatsen, de grootste heeft 1000 plaatsen (ja duizend!), inderdaad niet onontdekt. We zijn dan ook niet de enige die langs de haven en door de oude straatjes lopen, maar op zich valt het mee. Opmerkelijk is dat je in Engeland vrijwel geen buitenlandse toeristen aantreft. En als je dan die spierwitte Engelsen boven op elkaar op het kleine strandje ziet zitten heeft dat zelfs iets vertederends. Het stadje heeft vele galerieën, dat komt mede doordat in dit deel van het land al zeker honderd jaar kunstenaars neerstrijken om het bijzondere landschap en het mooie licht te vereeuwigen en, natuurlijk om in het warmste deel van het land te wonen. Hoe mooi het kan zijn maakten we ’s avonds zelf mee. De zonsondergang over de rotsen en de baai was magnifiek, het was muisstil op het zacht breken van de golven na. Samen zaten we er op een rotspunt niet ver van de camping van te genieten.

Zaterdag 31 mei. Plymouth.

We hadden gisteravond al verkend hoe we bij de bus naar het centrum konden komen, dus we stonden op tijd klaar om naar de stad te gaan. We werden door de zon gewekt, het weerbericht was goed, wat wil je nog meer! In T-shirt naar de bus, geen jas geen plu, niets hadden we bij ons. Het is maar goed dat de weergoden dit soort gedrag onverbiddelijk afstraffen, want voordat we de bus bereikten trokken de donkere wolken zich boven ons samen. Zullen we maar even teruggaan om een plu te halen? Lijkt me geen gek idee… Misschien moeten we onze jassen ook maar meenemen…Tja, het is Engeland he..
Geheel voorbereid op Engels weer doken we de (volgende) bus in, maar we hadden het juiste besluit genomen. Het heeft bijna de gehele dag geregend.
Plymouth was in de 2e WO een zeer belangrijke marinehaven en is daardoor vaak gebombardeerd. Van de oude stad is dan ook weinig over, maar het al honderden jaren oude Hoofdkwartier van de Marine staat nog fier overeind en is nog steeds in gebruik. Je mag alleen naar de citadel kijken, er niet eens in! We hebben een rondvaart gemaakt door de uitgestrekte havens, ook nu nog vol met marineschepen. Het indrukwekkende oorlogsmonument bezocht ter nagedachtenis van de 23.000 marinemensen die in de twee wereldoorlogen op zee gebleven zijn. De oude haven gezien waar vandaan de “Pelgrim Fathers” als vroege kolonisten naar Amerika vertrokken en ver voor die tijd de thuishaven van Sir Francis Drake was. De “nieuwe’’ stad bestaat vooral uit veel moderne shopping malls, daar zijn we dan ook maar kort geweest. Op zich een interessante stad om te bezoeken!
Morgen gaan we opnieuw verder naar het westen.

Vrijdag 30 mei. Dartmoor National Park

Het was vanochtend even spannend of we weg zouden komen, gisteren slipten de wielen al door en vannacht zijn we nog verder weggezakt. Gelukkig hebben we drie jaar geleden ooit platen gekocht om op drassige grond voor de wielen te leggen. In al die tijd nooit gebruikt, maar vandaag redde ze de dag. We konden ons ermee net losgewerkt krijgen.
Het Dartmoor NP verkennen was vandaag het doel. Dit is een groot en veelzijdig park. De natuur is heel afwisselend; grasvelden, heide, oude vulkaankegels maar ook meer bewoonde gebieden met heel oude dorpjes en dito kerken. Dit deel van Engeland is zeker al 10.000 jaar bewoond en overal vind je daar overblijfselen van. Dartmoor is ook het gebied waar zich vele griezelverhalen afspelen, het bekendste is ongetwijfeld “The hound of the Baskervilles” van Arthur Conan Doyle.
Veel schapen, maar ook paarden en wilde pony’s lopen er vrij rond. Ook op de weg, dus oppassen geblazen! Overigens moet je niet alleen oppassen voor loslopende dieren, maar ook voor smalle en soms zeer smalle weggetjes. Op een gegeven moment zaten we op weggetjes die zo smal waren dat de spiegels aan beide kanten van de camper tegen de begroeiing kwam die hier veelal direct tot aan de weg staat. Hard duimen dat er geen tegenligger aankomt is dan het devies! In Dartmoor regent het meer dan 200 dagen per jaar, maar wij hadden voor ons doen stinkend geluk. Het was de gehele ochtend droog! ’s Middags werd dat overigens dubbel en dwars ingehaald, maar wij hadden er toen al een leuke wandeling opzitten. Per saldo hebben we zeker vier uur in het park rondgereden en ervan genoten. Een schitterend gebied. We zijn voor de nacht neergestreken in Plymouth, dat we morgen willen bezoeken.

Donderdag 29 mei. Verder naar het westen.

Voordat we het eiland zouden verlaten wilden we nog een laatste poging doen om The Needles te zien, een aantal scherpe rotsen die aan de westkust van het eiland in zee liggen. Dit zou een belangrijk doel van onze twee maal afgelaste wandeling zijn geweest. Deze keer zijn we er gekomen. Maar je moest je auto zo ver van het punt af parkeren, dat we zo ongeveer de helft van de wandeling alsnog hebben gemaakt. Overigens was het wel een echt mooi punt. En, voor het eerst in dagen zagen we een zonnetje. Wat waterig, maar toch een zonnetje! Daarna op naar de ferry en het vaste land. Ondanks dat we de overtocht niet hebben gereserveerd, kunnen we met de eerstvolgende boot mee. Dat zit niet tegen.
Het einddoel voor vandaag is Abbotsbury, nog ongeveer 85 kilometer weg. Een goed uur rijden denk je misschien? Nu, echt niet. Drie uur doe je in het zuiden van dit land over een dergelijke afstand. De wegen zijn erg smal, zelfs de grote doorgaande wegen zijn bijna nergens 4 baans. En met smal bedoel ik ook smal, want de bomen en struiken aan de kant van de weg groeien letterlijk tot aan de witte streep. Voeg daaraan toe dat je om de paar kilometer een rotonde of stoplicht hebt en je begrijpt wellicht dat je hier gemiddeld niet veel meer dan 30 kilometer per uur haalt. In Abbotsbury vind je o.a. de Swannery. Dit is een plek waar al vele honderden jaren zwanen broeden. Het gebied en de verantwoordelijkheid voor het toezicht is al bijna 500 jaar in handen van dezelfde familie. Dat is ook Engeland! Op dit moment komen de kuikens uit het ei en het is erg leuk om de vele tientallen nesten, de honderden zwanen en de tientallen pas geboren kuikens te zien. Het is verbazingwekkend te zien dat de beesten absoluut niet bang zijn voor de mensen, het lijkt de Galapagos wel. Na enige omzwervingen hebben we een kleine landelijke camping gevonden. We zijn hier heel vriendelijk ontvangen, maar op het plekje wat we hebben gekregen zakken de wielen langzaam aan de zachte grond in. Hoe we daar morgen weer uitkomen?? Dat zien we morgen wel weer.

Woensdag 28 mei. Tja, je zit in Engeland….

Vandaag hadden we de eergisteren door de regen afgelaste wandeling langs de kust willen maken, maar opnieuw mis. Het begon vannacht te regenen, het is niet echt meer gestopt. En om nu in de stromende regen over glibberige rotsen en paden te gaan klauteren, gaat ons te ver. Je doet het voor je lol nietwaar. Dus laten we de wandeling de wandeling en gaan we morgen van het eiland af. Verder naar het westen. The Isle of Wight heeft ons vooral regen gebracht! Wel wisten we droog heen en weer naar een niet al te ver afgelegen pub te komen die beroemd is voor haar visgerechten. We waren er gisteren al geweest, maar toen was alles volgeboekt. Dan maar voor vandaag geboekt en het was geweldig. Wel te laat geworden om het weblog nog uit te doen.

Dinsdag 27 mei. Isle of Wight verkennen.

Gezien de smalle weggetjes hier en de vaak zeer beperkte mogelijkheden om je camper te parkeren hebben we vanochtend de scooter weer van stal gehaald. Eerst reden we naar de belangrijkste plaats van het eiland, Newport. Hier bleek er sprake te zijn van een geweldige verkeersopstopping. Lang leve de scooter, we zoefden overal langs. Onze eerdere hoop dat het na de maandag van de Bank Holiday wel rustig zou worden hebben we ernstig bij moeten stellen. Het blijkt dat de veel schoolkinderen de hele week vrij hebben, hetgeen door de ouders kennelijk wordt gevolgd.
Het belangrijkste doel voor vandaag was een bezoek aan het Osborne House in het Noord-Oosten van het eiland. Dit was het buitenhuisje van Queen Victoria, haar echtgenoot en negen kinderen (regeren is kennelijk niet alleen vooruitzien:)). Ze vertoefden er gemiddeld 3 maanden per jaar en is grotendeels in dezelfde staat gebleven als destijds, inclusief kunst en meubilair. Heel apart om nu door deze vertrekken te lopen en te zien hoe ze 150 jaar geleden leefden.
Daarna via binnenweggetjes naar het Carisbrooke Castle, dat op een heuvel midden op het eiland ligt en waar al sinds mensenheugenis versterkingen hebben gestaan. Dit niet in de laatste plaats natuurlijk vanwege de belangrijke strategische ligging van het eiland. Het huidige kasteel is in vele honderden jaren gebouwd, bijgebouwd, deels vernietigd en weer opgebouwd, enz. Het is onwaarschijnlijk hoeveel kastelen en kasteelruïnes er in dit land bewaard zijn gebleven. We zullen ons snel op rantsoen moeten zetten, anders kunnen we dadelijk geen kasteel meer zien.

Maandag 26 mei. Gedwongen rust.

Het begon vannacht hard te regenen en dat is niet opgehouden tot na de lunch. Niet onverwacht, want het weerbericht gaf het al aan. Als vanzelf resulteerde dat in het besluit vandaag een rust/lees/wasdag in te lassen. Dat alles is prima gelukt! Morgen kijken we weer verder, hopelijk kunnen we delen van het eiland gaan verkennen.

Zondag 25 mei. Via Winchester naar the Isle of Wight.

Vannacht heeft het lang gestortregend, maar overdag viel het weer zeer mee. Zeker als je het bedroevend slechte weerbericht in gedachten neemt. We hadden onderweg een paar buitjes, maar.. de camper is waterdichtJ
We zijn eerst naar Winchester gereden. Deze stad is lange tijd de hoofdstad geweest van het Anglo-Saksische Koninkrijk en daar zijn een aantal grootse gebouwen van bewaard gebleven. In de eerste plaats de Winchester Cathedral. Na Canterbury opnieuw een gigantisch grote en imponerende kerk, heel bijzonder. Van het ooit machtigste kasteel van Zuid-Engeland is weinig meer over, maar wel de zogenaamde “Great Hall”. Hier is de “Ronde tafel” van Koning Arthur te zien, alhoewel het vrijwel zeker niet de echte tafel geweest kan zijn.

Daarna op naar het Zuiden, met als doel het Isle of Wight. Gezien onze ervaringen van gisteren met het vinden van een camping ben ik gisteravond een tijd lang aan het bellen geweest, uiteindelijk hebben we er een gevonden. Daar staan we inmiddels. Het overvaren met de veerboot verliep snel en zonder problemen (behalve dan voor mijn portemonnee, we werden kennelijk als een vrachtwagen gerekend die ook nog eens goud vervoerde). Hier bleek zowaar ook nog de zon te schijnen, wat wil je nog meer. We blijven hier een paar nachten staan om het eiland te verkennen.

Zaterdag 24 mei. Druk!!!

Het viel ons gisteravond al op hoe druk het op de camping werd, hij stroomde letterlijk vol. Na enig speurwerk bleek dat het maandag een Bank Holliday is, dus een lang weekend. Dan gaan de Engelsen op pad, en hoe! Uit voorzorg waren we vroeg op want we moesten zeker nog een uur rijden naar Brighton en het parkeren daar met een camper zou vast niet eenvoudig zijn. Gelukkig waren we op tijd om nog een (dubbele) plek op de parkeerplaats van de P en R te vinden en daar stonden we om 10 uur dan ook. Vlot waren we in het centrum van wat Engelands eerste belangrijke badplaats was. Dit kwam niet in de laatste plaats omdat (koning in spé) George IV hier graag vertoefde en er een monumentaal pand liet neerzetten, het Royal Pavilion. Dit werd gebouwd tussen 1815 en 1822. Het is een van de meest bijzondere gebouwen die we ooit hebben gezien. Het is in een soort Chinees-Indische stijl gebouwd, waarbij die stijl overal in is doorgevoerd. Uiteraard het gebouw zelf, maar ook de binnenkant, de wandbekleding, decoraties, meubelstukken, je kan het niet bedenken of er zit een Oosters tintje aan. Er zijn een tweetal grote hoge zalen waar je echt je ogen niet geloofd en vanzelf `oooh´ zegt. En dat alles ontworpen en gemaakt is door mensen die nooit in China geweest zijn!
Brighton zelf werd in de loop van de ochtend drukker en drukker. Op het laatst kon je echt bijna letterlijk over de hoofden lopen, dus na ons bezoek aan de beroemde pier (de eerste ter wereld) hebben we de stad de stad gelaten en de camper weer opgezocht. Op weg naar de rand van de stad waren er echt onwaarschijnlijk lange files van auto´s die probeerden de stad in te komen. Op onze parkeerplaats werd om elk plekje gevochten.
Op onze tocht naar het westen was de volgende stop Arundel. Een dorp dat door de Normandiers werd gesticht en het machtige kasteel binnen haar poorten heeft van de Hertogen van Norfolk. Deze belangrijke familie bewoond het kasteel al sinds de 16e eeuw!
Daarna naar de uitgekozen camping voor de nacht. Mooi niet, vol! Geen probleem, proberen we de volgende toch. Ook vol. Tsja, dat wordt zo niks.. Dan eerst maar even bellen of de volgende beoogde camping wel een plekje heeft voor ons. Eerste belletje, nee. Volgende, sorry, maar fully booked. De daarna volgende vijf namen de telefoon niet eens meer op, dus zijn we maar van de kust naar het binnenland verhuisd. Daar vonden we uiteindelijk nog een camping met een plekje. Peper duur, faciliteiten prut… maar ja, wat wil je. Bank Holliday!!

Vrijdag 23 mei. Hard werken.

Hard werken, in de eerste plaats omdat we veel met de scooter hebben gereden. Dat is toch meer inspannend dan je in eerste instantie zou denken. Weliswaar zit het stuur niet aan de verkeerde kant J, maar links rijden, voorrang verlenen waar moet en soms best wel snel doorrijden over doorgaande wegen terwijl er met regelmaat gaten in het wegdek zitten vereist voortdurende concentratie. Toch is het ding een uitkomst, want campervriendelijk is dit deel van de UK bepaald niet. Onze eerste rit was naar het startpunt van een wandeling over de krijtrotsen. We hebben drie uur krijtrots op, krijtrots af gesjouwd. Zoals gezegd, hard werken, maar meer dan de moeite waard. Het is in één woord een prachtig landschap! Daarna zijn we het binnenland ingereden, op weg naar Alfriston, opnieuw een heel oud stadje. Onderweg hebben we ook nog twee prehistorische, gigantisch grote, tekeningen gezien die ooit door de Kelten in de krijtheuvels gemaakt zijn. Heel bijzonder! Opnieuw zijn we weer onder de indruk van het diverse landschap en hoe goed alles opgezet en onderhouden is.
Al met al een mooie dag met droog weer. Volgens de weersvoorspellingen gaat dat veranderen, “we keep our fingers crossed”.

Donderdag 22 mei. Naar het westen.

We wilden eerst naar het hele oude stadje Rye, dan Bodiam Castle en Battle aandoen om in Eastbourne te gaan overnachten. Via kleinere weggetjes kwamen we in Rye. Het duurde een tikje langere dan verwacht. Niet alleen reed ik fout maar de afstanden op de kaart zijn natuurlijk geen kilometers (dom, dom!!). Op zich is hier een echt mooi, heel afwisselend heuvelachtig landschap. Opvallend hoe kleinschalig alles is, tot en met de huizen, of beter huisjes aan toe. Het is soms verbazingwekkend te zien hoe mensen in zulke kleine optrekjes leven, en dat in een land waar het leven zich bepaald niet voornamelijk buiten afspeelt!
Rye was al bewoond door de Romeinen en kan dus bogen op een heel lange geschiedenis. Wat er nu staat is vanaf 800 jaar oud en heel goed bewaard gebleven. De winkels die er zijn zouden in het Enkhuizer openluchtmuseum niet misstaan, maar je kijkt hoe dan ook je ogen uit hoever ze hier op sommige plaatsen jaren achter lijken te lopen. Bodiam Castle is gebouwd in de veertiende eeuw en is een slot, zoals een echt slot eruit moet zien. Een grote diepe gracht om het geheel, grote ronde torens op de hoeken en indrukwekkende torens bij de ingang. Van binnen is er niet veel over, maar van buiten is het een super romantisch kasteel.
Het geplande bezoek aan Battle (een beroemde plek in de geschieden is van dit land omdat daar de battle of Hastings plaatsvond waar de Franse Willem de Veroveraar de Engelsen overwon) ging niet door. Het was er buitengewoon druk en voor campers geen parkeerplek te vinden. Hoe dan ook zijn er - tot nu toe - erg weinig parkeerplekken op de plaatsen waar we naar toe willen. Morgen gaan we dan ook maar weer met de scooter op pad.

Woensdag 21 mei. Canterbury

Vandaag hebben we de scooter uit de camper gehaald voor zijn eerste rit op Engelse bodem. Het doel was Canterbury, het ritje verliep vlot. De belangrijkste reden om naar deze stad te gaan is de beroemde Cathedral en eerlijk is eerlijk, hij is zeer de moeite waard. We hebben in de loop der jaren heel veel kathedralen gezien, deze hoort zeker in onze top vijf thuis. Hij is heel imposant en van binnen en buiten mooi. Dat er in de loop van vele eeuwen aan gebouwd is, is goed te zien aan de uiteenlopende stijlen. Het is het centrum van de Anglicaanse kerk en nog volop in gebruik. Het toeristen seizoen is hier weliswaar nog niet begonnen, maar dat werd meer dan gecompenseerd door de aanwezigheid van vele honderden scholieren. Het was in de gehele stad erg druk. Na een lekkere lunch zijn we naar de Canterbury tales gaan kijken en luisteren, erg leuk! Daarna nog een wandelingetje om de vele mooie vakwerkhuizen te zien, waarna we de scooter weer opgezocht hebben. Via een omweg langs het havenplaatsje Whitstable zijn we weer naar de camping gegaan, onderweg hebben we genoten van de vele typische Engelse huizen met hun hoge schoorstenen. Het was de hele dag stralend weer, geen wolkje aan de lucht. Alleen de wind is wat koud, maar voor Engelse begrippen een schitterende dag! We hopen op nog veel meer van deze dagen.

Dinsdag 20 mei. De UK!

Vandaag met Eurotunnel naar Engeland. De eerste verbazing hadden we zondagavond al, toen we definitief via internet boekten. Tot vrijdag kostte een enkele reis voor de camper tussen 10 en 14 uur 112 euro. Opeens bleek dat voor onze geplande tijd (ongeveer 11 uur) 253 euro geworden te zijn. Maar tussen 12 en 14 uur was het slechts verhoogd tot 145 euro, dus dan maar geboekt voor de 12.20 trein. Per slot hebben we de tijd aan ons zelf nietwaar. Het zal vast wel heel druk geworden zijn denk je dan. Nu, niets was minder waar.
Natuurlijk waren we meer dan op tijd bij de trein, waar we gewoon voor het door ons betaalde tarief de trein van 11.50 konden nemen…, die vrijwel leeg was. Hoe de prijspolitiek van Eurotunnel in elkaar zit begrijp ik niet echt. Dat je laatboeken wil ontmoedigen, oké. Maar als je het zo doet jaag je de mensen wel de veerboot in. Vanuit Dover Castle (waarover later meer) kijkende naar de aankomende veerboten, zaten die in elk geval wel stampvol.
De treinreis zelf echter, is echt een aanrader. Binnen een goed uur zaten we van de camping in Engeland. De treinreis zelf duurt nog geen half uur waarbij je gewoon in de auto/camper kan blijven zitten.
We hadden het plan om op weg naar de eerste stop (Canterbury) Dover Castle aan te doen. Dat bleek een prima zet te zijn. Dover Castle is gigantisch groot, meer dan 1000 jaar oud en nooit veroverd. Het heeft in de Engelse geschiedenis verschillende keren een belangrijke rol gespeeld, de laatste keren tijdens de 2e Wereld Oorlog. In de krijtrotsen onder het kasteel zijn al vanaf 1795 gangen uitgehouwen om soldaten te huisvesten (toen ivm een mogelijke invasie van Napoleon), in WW2 was er het commando over de kanaalsector gevestigd waar onder andere de terugtrekking vanuit Duinkerken werd bewerkstelligd.
We brachten er meer dan 4 uur door, veel langer dan verwacht. Daarna via een omweg naar Canterbury, waar we ons morgen in hun `tales` gaan verdiepen.

Maandag 19 mei. Op weg naar Engeland.

Vanochtend zijn we op ons gemak naar Engeland vertrokken. Daar wilden we twee jaar gelden ook al heen, maar toen gooide mijn plotselinge staaroperatie roet in het eten. Op zich bleek dat een geluk bij een ongeluk te zijn, want half Engeland kwam onder water te staan tijdens geweldige overstromingen.
Nu gaan we het opnieuw proberen. Omdat we morgen pas “de trein” nemen, hoefden we vandaag maar enkele uren naar Calais te rijden, vandaag het ongehaaste vertrek.
Helaas bleek onderweg dat we een probleempje met de camper hebben. Bij vertrek ging onze treeplank nog netjes met een druk op de knop naar binnen. Sindsdien vertikt hij het om nog naar buiten te komen. Ik begon met te hopen dat er een zekering kapot zou zijn. Helemaal doorgemeten, nee dus. Misschien was er iets tussen het mechanisme terecht gekomen waardoor het klem zat? Onder de wagen gedoken, ook niet.
Elektrisch bedienbare spullen zijn mooi zolang het werkt, maar zodra dat niet het geval is…. Schakelaars opengehaald, hé op één draad blijkt geen stroom te staan. Het centrale schakel- en regelpaneel open geschroefd en dan blijkt dat heel veel draden, waaronder die van de treeplank en zijn schakelaars in één grote afgesloten zwarte doos samenkomen met veel relais en printplaten, en ja, dan houdt het op. Dat wordt de eerstvolgende weken grote stappen nemen om de wagen in en uit te komen. Houd je lenig, zullen we maar zeggen.
Morgen moeten we om 11.30 uur bij Eurotunnel zijn voor de trein, we zijn erg benieuwd hoe dat zal verlopen. Ervaringen met veerboten hebben we inmiddels genoeg, maar dit wordt voor ons ook een eerste keer.